نردبام این جهان ما و منی ست
عاقبت این نردبام افتادنی ست
لاجرم هرکس که بالاتر نشست
استخوانش سخت تر خواهد شکست
کاروان رفت و تو در خواب و بیابان درپیش
وه که بس بی‌خبر از غلغل چندین جرسی
بال بگشا و صفیر از شجر طوبی زن
حیف باشد چو تو مرغی که اسیر قفسی
کاروان رفت و تو در خواب و بیابان درپیش
کی روی ره ز که پرسی چه کنی چون باشی
بی قیمتم جز تو خریدار ندارم
گیرم نخرندم به کسی کار ندارم
گیرم نپسندد دو جهانم، تو پسندی
من در دو جهان غیر تو غمخوار ندارم
