زندگانی امام حسین (ع) قبل از امامت

زندگانی امام حسین (ع) قبل از امامت امام حسین (ع) در سوم شعبان سال چهارم هجری در مدینه به دنیا آمد. رسول خدا (ع) نام این فرزند زهرا (ع) را "حسین" نهاد. وی مورد علاقه شدید پیامبر خدا (ع) بود و آن حضرت در باره ی او فرمود: "حسین منی و انا من حسین ..."و در آغوش پیامبر بزرگ شد. هنگام رحلت رسول خدا، شش ساله بود. در دوران پدرش علی بن ابی طالب (ع) نیز از موقعیت والایی برخوردار بود. علم، بخشش، بزرگواری، فصاحت، شجاعت، تواضع، دستگیری از بینوایان، عفو و حلم و ... از صفات برجسته این حجت الهی بود. در دوران خلافت پدرش، در کنار آن حضرت بود و در سه جنگ "جمل"، "صفین" و "نهروان" شرکت داشت.

زندگانی امام حسین (ع) قبل از امامت

امام حسین (ع) در سوم شعبان سال چهارم هجری در مدینه به دنیا آمد. رسول خدا (ع) نام این فرزند زهرا (ع) را "حسین" نهاد. وی مورد علاقه شدید پیامبر خدا (ع) بود و آن حضرت در باره ی او فرمود: "حسین منی و انا من حسین ..."و در آغوش پیامبر بزرگ شد. هنگام رحلت رسول خدا، شش ساله بود. در دوران پدرش علی بن ابی طالب (ع)  نیز از موقعیت والایی برخوردار بود. علم، بخشش، بزرگواری، فصاحت، شجاعت، تواضع، دستگیری از بینوایان، عفو و حلم و ... از صفات برجسته این حجت الهی بود. در دوران خلافت پدرش، در کنار آن حضرت بود و در سه جنگ "جمل"، "صفین" و "نهروان" شرکت داشت. پس از شهادت پدرش که امامت به حسن بن علی (ع) رسید، همچون سربازی مطیع رهبر و مولای خویش و همراه برادر بود. پس از انعقاد پیمان صلح، با برادرش و بقیه اهل بیت (ع) به مدینه آمدند. با شهادت امام مجتبی (ع) در سال 49 یا 50 هجری، بار امامت به دوش سید الشهدا (ع) قرار گرفت.

هنگام زمام‌داری پدرش با او در جنگ‌های جمل و صفین و نهروان همراهی کرد. سال ۵۰ هجری هنگام مرگ برادرش امام حسن بن علی، معاویه حدود ۱۰ سال به عنوان خلیفه باقی بود. معاویه سال ۶۰ هجری مرد و پسرش یزید را به جانشینی انتخاب کرد. امام حسین(ع) از همان ابتدا بیعت وی را نپذیرفت. یزید نامه‌ای به حاکم مدینه نوشت و به او دستور داد که از حسین(ع) برای یزید بیعت بگیرد و اگر حاضر نشد او را به قتل برساند. حسین(ع) که حاضر به بیعت کردن با یزید نبود با خانواده خود از مدینه به مکه رفتند.

در این هنگام عده ای از مردم کوفه که از مرگ معاویه با خبر شده بودند نامه‌هایی برای امام حسین(ع) نوشتند و از او خواستند تا به عراق و کوفه بیاید. امام حسین (ع) نیز مسلم بن عقیل را به کوفه فرستاد. ابتدا شماری از مردم کوفه با مسلم بن عقیل همراه شدند. اما با ورود عبیداللّه پسر زیاد که از طرف یزید به حکومت کوفه گمارده شده بود و مردم کوفه را تهدید کرده بود مسلم را ترک کردند.

در نتیجه عبیداللّه، مسلم بن عقیل را دستگیر نموده و شهید کرد. و امام حسین (ع) با خانواده و یاران خود به طرف کوفه حرکت کرد و در نزدیکی کوفه بود که خبر قتل مسلم را آوردند. عبیداللّه که بر اوضاع کوفه تسلط پیدا کرده بود حر پسر یزید ریاحی را برای دستگیر کردن امام حسین (ع) و همراهانش فرستاد. پس از مواجهه با حر پسر یزید ریاحی وی با حسین همراهی کرد. عبیداللّه عمربن‌سعد را با سی هزار نفر به کربلا اعزام نمود. این امر موجب شد تا تعداد زیادی از افرادی که با امام حسین (ع) بودند او را رها کنند و تنها حدود ۷۰ تن با او باقی بمانند. عبیداللّه به عمر بن سعد وعده داده بود که اگر امام حسین (ع) را به قتل برساند او را حاکم ری خواهد کرد ولی پس از این ماجرا این کار را نکرد. عَمر بن سعد دستور داد حسین و همراهانش را محاصره کنند و آب را بر روی آنان ببندند. سرانجام حسین در روز عاشورا، ۱۰ محرم سال ۶۱ در کربلا با 72 نفر از یاران خود شهید شدند.